සීතාවක රාජධානිකාලය පුරාවටම වලංගුවන ප්‍රධානතම සාධකයක් වන්නේ අකංඩවම පැවති සතුරු සේනාවලට එරෙහි සටන්කාමීත්වයයි. හදාරන්නන් පෙන්වා දෙන්නේ පෘතුගීසී අධිරාජ්‍යවාදීන්ට එරෙහිව හා ඔවුන්ට පක්ෂපාතීත්වය දැක්වූ කෝට්ටේ හා කන්ද උඩරට පලකයින්ට එරෙහිව නිරන්තරයෙන් අරගලයන් ගලා ගිය බව පෙනෙන්නට ඇති බවයි. සීතාවක හටන, අලකේෂ්වරය යුද්ධය, රාජාවලිය වැනි බොහෝ මූලාංශ්‍ර ඇසුරෙන් මේ බව හෙලිවන බව පැහැදිලි කරයි. සිව්‍රඟ සේනාව පිරිවරා එනම් ඇත්, අස්, රිය, පාබල සේනාව පිරිවරා ඔවුන් සටනට ගිය බව පැවසෙන අතර සීතාවක පාබල හමුදාව මනාව පුරුදු පුහුනු කල එකක් වූ බවට පැහැදිලි කරයි. නුවර යුගයෙ සිට එන ශුදලිය හා මරුවල්ලිය සටන් කුල මෙන්ම ලන්සක්කාර හා පලිහක්කාර ලෙසට වන ගුරුකුල දෙකක් යටතේද තම සටන් පුහුනුව පැවති බවට පැහැදිලි කරනු ලබයි.මෙම ගුරුකුල දෙක අතරද පැවති තරගය විසින් වඩාත් තියුනු සටන් කරුවන් නිර්මානය වන්නට අවශ්‍ය පසුබිම නිරන්තරයෙන් පැවති බව ඔවුන්ගේ මතයයි.
