අසුන් පටිය පැලදිය යුතු බවේ අවධානය ගිලිහීයාම නිසා මාගේ අසුනට ඉහලින් අනාරක්ෂිත බව හගවන නාදය සමග කුඩා ආලෝකය දැල් වෙන්නට විය. වහා ආරක්ශක පටිය පැලදගත්තේ “සමාවෙන්න” යැයි මුමුනමිනි. තප්පර කිහිපයකින් ගමන ආරම්භවිය.බස් රථයේ ඉදිරි වීදුරුවට ඉහලින් ඇති ඉලෙක්ට්‍රොනික සටහන් පුවරුවෙහි නව ගමන් සංශෝදනය දැක්විනි. අතීතයේ සිටි කියවන්නෙකුගේ යහපත සදහා කරුනු කිහිපයක් මෙසේ සටහන් කරමි.මේ වන විට මාර්ගය හා එහි ගමන් කරන වාහන මෙන්ම පදිකයන් යනු එකිනෙකින් වෙන්වූ දේවල් නොවේ.මධ්‍යම මෙහෙයුම් ඒකකය විසින් සියල්ල හසුරවයි.ඔබ මාවතට පිවිසුන මොහොතේ සිට ඔබේ ගමනාන්තය දක්වා සියල්ල එය විසින් භාරගනී. ඉතාම කාර්යක්ශමව ගමනාන්තය කරා ලගාවීම පමනක්ම නොව අනවශ්‍ය හමුවීම් වලක්වමින් ගමනාන්තයේදී බලාපොරොත්තුවන කාරනාවට අදාල මානසිකත්වය පවා රැක ගන්නට එය සහය වනු ඇත. අතීතයේ වෙසෙන්නෙකුට සමහර විට මෙම වර්ථමානය සමහර විට වැරදියට තේරුම් යන්නට ඉඩ ඇත. මධ්‍යම ඒකකය සමග ඔබේ සම්බන්දය පාලනය කිරීමේ හැකියාවද ඔබට හැම විටම හිමිවේ. එවිට ඔබ පරිත්‍යාග කලයුත්තේ නිර්මානශීලී මානසික අවකාශයයි. මෙම මහත්සේ යාන්ත්‍රික ස්වංපාලන අවධානය අතීතයේ මිනිසුන්ට අනූව විස්වාශ කරනලද්දේ තමන්ගේ අභිමානනීය නිදහස ලෙසට යැයි පාසැලේදී “මිනිස් ඉතිහාසය” විෂයේදී පැහැදිලි කර දුන්නා මට තවමත් මතකය. – Pubudu Siriwansa
